دوست داشتن بهانه ایست برای زندگی كردن .

 انسانها آن هنگام كه به هم دروغ می گویند چه زیبا می شوند .
 آن هنگام كه در پس چهره شان كوهی از ریا برپا داشتند .
 آنان حتی دروغ های خود را باور می كنند .
 آبا باز زیستن زیباست.
 آیا خداوند زندگی را زشت آفرید .
 مگر نه این كه او مظهر كمال است ، پس چگونه می تواند زشتی بیافریند.
 نه ، نه ، زندگی را انسان آفرید .
 گناه را هم .
 انسان زمین را از زمین گرفت و ماه را از ماه .
 و كارها را دو قسمت كرد : نیك و بد .
 و انسانها را سیاه و سپید
 و آنان كه آرام دراز كشیده بودند را مرده و آنان كه لاشه های خود را بر دوش می كشیدند زنده
 { به راستی كه بسیاری قبل از این كه به دنیا بیایند مرده اند }
 حیوانات بی گناه را اهلی و وحشی { و كدامین حیوان از انسان وحشی تر است }
 همه را ، همه را این انسان والا آفرید .
 و گرنه این جهان همه وجود خداوند است و عاریست از نامها ،
 كه او مردگان را مرده نمی پندارد .
 و یاد می آورم هنگامی كه خدا انسان را نامید و به او گفت: تو را انسان می نامم زیرا كه فراموش كاری .
 به راستی او این آفریده مخصوص را می شناخت .
 مگر نه ابن است كه همه  فریاد قالو بلی را از یاد برده ایم ...
 و به یاد می آورم آن كلمه كوچك را { دوست داشتن }
 مگر ندیدی مادرم را به نسیم فراموشی می سپارم .
 دیگر تو را لازم نیست فراموش كنم تو خود از یادم می روی.
 می دانم، می دانم، حتی تو { وشاید مخصوصا تو } حرفهایم را باور نمی كنی .
 و از دوستم می شنوم : عاقبت ، انسان تولد و مرگ را در اختیار خود در می آورد و به جاودانگی می رسد.
 من زندگی جاویدان را نمی خواهم ، حتی این زندگی كوتاه را نیز .
 مرا چند روزی دور از خود و هر آنچه كه به خود مربوط است دور بودن به ...
 وبعد چه لذت بخش است مرگ
 این جام شوكران را تا انتها خواهم خورد ...